Na pewno nikt z nas nie lubi uczucia złości. Pojawia się często nagle, w sposób gwałtowny, nieproszona. Narusza granice naszej wytrzymałości na frustrację, poniżenie, upokorzenie i wstyd. Zalewa nas fala gorąca, często nieadekwatny do doznanej krzywdy gniew, bezsilność.

Do kogo zwrócić się o pomoc, gdy człowiek ma zbyt wiele negatywnych emocji i doświadczeń, których nie może dźwignąć ani on sam, ani jego najbliższe otoczenie? Jak to często bywa, gabinet psychoterapeutyczny czy przychodnia psychiatryczna to dla większości z nas jakaś ostateczność. Dlaczego?

Osoby przejawiające fobię społeczną o swoich problemach mówią bowiem bardzo rzadko. W istocie ich dusza i ciało stanowią pole nieustannej walki między prawdziwymi pragnieniami, a tym, co decydują się okazać ,,na zewnątrz” w środowisku społecznym, które – w ich mniemaniu- oczekuje powszechnie akceptowanych zachowań

Żyjemy przecież w rodzinach, mamy dzieci, obowiązki i problemy. Musimy działać szybko, sprawnie, efektywnie i sprostać wielu trudnym sytuacjom. Biorąc pod uwagę, że doba ma tylko 24 godziny, a czas płynie nieubłaganie, pędzimy wciąż naprzód…aż do utraty sił.

Mimo, że hipochondria jest obiektem żartów, jest przede wszystkim jednostką chorobową, której nie należy bagatelizować. Istota hipochondrii polega na przeświadczeniu o przynajmniej jednej (a najczęściej przynajmniej dwóch) chorobach somatycznych, które utrzymuje się przez okres przynajmniej pół roku.

Zapewne nieraz zadajemy sobie to pytanie: jak to możliwe, że szczęśliwy z pozoru związek tak szybko się rozpada, a ludzie dotąd tak sobie bliscy stają się dla siebie prawie obcy? Czy jest to tylko jakiś kolejny etap związku czy też ostateczność, której nie braliśmy pod uwagę w naszych wyobrażeniach o wspólnej przyszłości?