Wśród wielu ludzi panuje przekonanie, że optymistą bądź pesymistą człowiek się rodzi, a pozytywne nastawienie do świata i ludzi dziedziczymy w dużym stopniu w genach i poprzez nastawienie do rzeczywistości naszych najbliższych. Wciąż bardzo mało wiemy jednak o mechanizmach, które działają w ten sposób, że potrafimy cieszyć się życiem bądź nie. Wiadomo jednak, że za […]
Najczęściej to lęk uruchamia to wszystko w nas, czego nie chcielibyśmy na co dzień zobaczyć. I każdy z nas musi go oswoić na swój sposób, aby godnie przetrwać. Być może obnaży on także tę pozytywną stronę naszej osobowości i będziemy mile zaskoczeni, gdy odkryjemy radość czerpaną z codziennych, zwykłych spraw: wspólnego spaceru, zabawy z dziećmi w chowanego, sprzątania, gotowania, dawno odkładanej rozmowy z mamą przez telefon i kawy, którą ktoś być może poda nam z niespotykaną dotąd czułością.
Stres jest na ogół wyzwaniem, próbą, w obliczu której testowane są nasze zdolności adaptacyjne do Stres jest na ogół wyzwaniem, próbą, w obliczu której testowane są nasze zdolności adaptacyjne do zmieniającej się dynamicznie rzeczywistości. Każdy człowiek reaguje na to wyzwanie odmiennie: niektórych stres paraliżuje, niektórych mobilizuje do działania czy zwiększenia wysiłków, ale na pewno stres nie jest czymś, co pozostawia naszą psychikę i ciało w stanie obojętnym.
Ostra stresowa reakcja poporodowa zdarza się średnio raz na 1000 porodów i rozpoczyna się w trakcie porodu lub kilka godzin po urodzeniu dziecka. W tym zaburzeniu kobieta przeżywa poród jako traumatyczne przeżycie, rozpamiętuje go i patrzy na dziecko przez pryzmat negatywnych doświadczeń porodowych.
Nadchodzą TE dni. Udręka zarówno dla kobiety, jak i pozostającego z nią w związku mężczyzny oraz całego otoczenia. Płacz, rozdrażnienie, krzyki, wycofanie, płacz, lęk, izolacja, krzyki. I tak w kółko. Co miesiąc. W tym czasie relacje międzyludzkie mogą lec w gruzach, praca lub szkoła cierpi, pojawiają się wyrzuty sumienia. Dlaczego? Dlaczego się tak zachowuję?
Ostatnio pisząc któryś z kolei tekst, złapałem się na tym, że tematy są zazwyczaj dość trudne, wręcz depresyjne. Albo samobójstwo, albo choroby, albo inne – oczywiście niezwykle istotne, ale jednak – problemy. Tym razem będzie inaczej. Napiszę o tym, co nas uszczęśliwia!
Blizny na rękach, cięcia na nadgarstkach, ślady przypalania na nogach to niezaprzeczalne oznaki silnego wewnętrznego cierpienia i bezradności. Pojawiają się u coraz większej liczby osób, które nie radzą sobie z otaczajacym je światem jak i samym sobą. Badania pokazują, że ilość samouszkodzeń wśród młodzieży wzrasta lawinowo. Samouszkodzenia na przestrzeni ostatnich lat stały się poważnym problemem społecznym.
Podczas terapii, a także coraz częściej na szkoleniach niekoniecznie związanych tematycznie z tym zagadnieniem, powraca temat samobójstw. W grupie, z racji krótszego czasu spotkań i mniejszego poczucia intymności zazwyczaj poruszamy temat „innych”. Ci „inni” zazwyczaj dokonali tego czynu, a otoczenie zastanawia się, jakie były tego powody i czy można było temu zapobiec. Usłyszałem też niejeden raz pytanie: „czy samobójstwo to tchórzostwo czy odwaga?”. W przerwach takich spotkań zdarzyło mi się kilkukrotnie odpowiadać na wątpliwości: „ co zrobić, gdy takie myśli pojawiają się u mnie, najbliższych, znajomych?”. W terapii, szczególnie osób dotkniętych depresją, samobójstwo wydaje się być jednym z najbardziej palących i trudnych problemów do pozytywnego rozwiązania…
Kilkadziesiąt lat temu wszelkie zmiany zachodzące wokół nas odbywały się powoli. Dzięki temu świat wydawał się bardziej zrozumiały, stabilny i pewny. Obecnie wszystkie przekształcenia zachodzą w takim tempie, że nawyki i wartości wpajane w dzieciństwie dziś na nie wiele się przydają. Osoby starsze mogą mieć ogromną trudność z dostosowaniem się do dzisiejszych realiów, a otoczenie wydaje się być dla nich niezrozumiałe i obce. Zjawisko to powoduje narastające poczucie odosobnienia oraz alienacji w obszarze społeczeństwa. Młodsze pokolenia tolerują starość, ale nie jest ona już symbolem doświadczenia, mądrości lub wiedzy. Dzieje się tak szczególnie w społeczeństwach ukierunkowanych na aktualną wydajność człowieka.
Gdy sięgam pamięcią do czasów dzieciństwa, bardzo wyraźnie powraca wiele wspomnień. Z wielkim sentymentem przypominam sobie te zielone lasy, skąpane w słońcu polany i złociste łany zbóż.
