W zasadzie ani państwo, ani kościół nie pomysłu na singielki czy singli, którzy dobrowolnie wybrali taką właśnie formę egzystencji. Mimo to możemy zaobserwować, że single radzą sobie we współczesnych realiach całkiem dobrze. Zdążyli doczekać się chociażby własnych klubów, spotkań i turystyki, które są często organizowane wyłącznie na ich potrzeby.
Zazwyczaj problemy te są najbardziej wstydliwymi, zarówno dla Pań jak i Panów, jako że stanowią swoisty miernik temperatury uczuć w związku. Wzajemne przyciąganie, to znów oddalenie i odpychanie, mniejsze i większe kryzysy, po to, aby przeżywać kolejny i kolejny raz namiętne powroty do siebie i nieopisane wzruszenia – kto z nas tego nie zna?
Młodzi ludzie zbyt często biorą przejściowy stan emocjonalny (np. czuję się smutny) za trwałą cechę organizującą ich tożsamość (,,jestem smutny”). Stąd ich życiem rządzą przeważnie emocje, w których się gubią, nie nadążając zwyczajnie za mieszaniną towarzyszących im odczuć i wrażeń, które już po chwili zamieniają się w niebyt.
Konsekwencją perfekcjonizmu i posiadania osobowości anankastycznej jest nieumiejętność odczuwania radości i satysfakcji, ciągłe zadręczanie się i rozpamiętywanie każdej porażki, a także poczucie wypalenia. To również niechęć do podejmowania nowych zadań z obawy przed brakiem sukcesu. Perfekcjonizmowi często towarzyszą objawy somatyczne, na przykład bóle głowy albo problemy trawienne.
Najczęściej popełnianym przez ludzi będących w związku błędem jest postrzeganie relacji jako czegoś stałego i niezmiennego, a nie jako tego, co ulega przeobrażeniom i ewoluuje w czasie.
Współczesna nauka za choroby psychosomatyczne uznaje ,,problemy, w przypadku których możliwe jest obiektywne potwierdzenie występowania u chorych objawów takich schorzeń, do których prowadzą m.in. problemy psychologiczne”.
Brak otwarcia na krytykę innych zamyka bowiem przed nami niepowtarzalną możliwość, aby dowiedzieć się i nauczyć czegoś nowego o sobie samych. Ludzie z wysokim poczuciem lęku, niepewni swojej wartości, zagubieni i obawiający się konfrontacji z opinią innych osób na swój temat przeważnie doskonale wiedzą, jak mają się zachować, by uniknąć bezpośredniej krytyki innych.
Cokolwiek by nie powiedzieć o ludziach z osobowością typu Borderline, zaburzenie to przynosi im najczęściej miano ekscentryków i buntowników.
Czy tego chcemy, czy nie, i dlatego, że kochamy swoje dzieci, to one – a nie my, wyznaczają zazwyczaj granice i kierunek, w jakim podąża nasze rodzinne życie. To one tworzą klimat i sytuacje, w których potrafimy się odnaleźć bądź nie.
Starzenie się możemy rozumieć dwojako: jako postępujący proces od momentu narodzenia aż po śmierć (ale myślenie takie bywa raczej domeną filozofii egzystencjalnej aniżeli psychologii) lub uzasadnionym wiekiem określeniem następstwa późnej dojrzałości.
