​​Depresja – choroba duszy

W ostatnich latach depresja dołączyła do grona najczęściej diagnozowanych chorób, co ma związek nie tylko ze zwiększonym zapadaniem na nią, ale też większą świadomością społeczną. 

Wiemy już, że taka choroba istnieje i potrafimy odróżnić ją od zwykłej chandry. Depresja przestaje być wstydliwym problemem, słabością skrywaną w czterech ścianach, czy bagatelizowanym zaburzeniem, o którym słyszeliśmy, że to kiepski nastrój, dołek, który wcześniej czy później minie. Leczenie depresji dla chorego nie jest proste, często wymaga od nas zmiany myślenia i sposobów działania – choć sił brak, a także połączenia metody biologicznej i psychologicznej. Czym jest to schorzenie?

Trudna diagnoza depresji

Nie da się powiedzieć, co depresję wywołuje, gdyż u każdego mogą to być inne czynniki, na przykład tragiczne wydarzenie, nawał problemów czy poczucie bezsensu życia. Choroba ta może również występować jako objaw towarzyszący innym schorzeniom (na przykład chorobom nowotworowym). Na jesieni może nas również dopaść depresja sezonowa, która pojawia się głównie z powodu niedostatecznej ilości światła słonecznego a także jej szczyt przypada na koniec roku, a więc na czas podsumowań, których bilans nie zawsze wypada korzystnie.

Ważne jest, by potrafić rozpoznać obawy depresji, a także – w porę udać się po pomoc, nie należy bowiem nigdy czekać, aż depresja sama minie. Przeważnie tak się nie dzieje, a jedynie można spodziewać się pogorszenia stanu, a także negatywnych konsekwencji, zwłaszcza że chorobie tej często towarzyszą myśli samobójcze.

Kiedy zgłosić się po pomoc do psychoterapeuty?

Niektóre osoby mają skłonność do melancholii i popadania w depresyjne nastroje, nie jest to jednak powód, by od razu dopatrywać się choroby. Depresja jest stanem znacznie poważniejszym niż zwykłe przygnębienie, często zupełnie dezorganizuje życie chorego, a przede wszystkim trwa znacznie dłużej niż zwykły zły nastrój.  Osiowe objawy to problemy ze snem (bezsenność, nadmierna senność, wybudzanie się w nocy i problem z ponownym zaśnięciem), brak apetytu, brak poczucia sensu życia i nieumiejętność przeżywania radości, brak pewności siebie, nadmierny krytycyzm wobec własnej osoby i brak energii. U osób długi czas chorujących na to schorzenie można też zauważyć takie niepokojące objawy jak monotonna mowa, zmniejszenie ruchliwości, brak dbałości o higienę i niechęć do podejmowania jakichkolwiek działań, co może prowadzić do całkowitego wycofania się z życia społecznego, tworząc błędne koło, gdyż to jeszcze bardziej pogarsza stan chorego. W takich sytuacjach, niezwłocznie należy zgłosić się do psychoterapeuty.

Terapia opiera się przede wszystkim na restrukturyzacji poznawczej i zmianie behawioralnej. W depresji choremu towarzyszą negatywne myśli o sobie, przyszłości i otaczającym go świecie i z tymi przekonaniami pracuje się wspólnie z terapeutą. Obok psychoterapii stosuje się w cięższych również farmakoterapię. Połączenie tych dwóch metod daje najlepsze rezultaty i jest stosowane w większości przypadków.