Pomoc w trudnym okresie dorastania

W okresie dojrzewania młodzi ludzie prawie zawsze doświadczają szeregu problemów, z którymi nie zawsze potrafią uporać się samodzielnie.

Kompleksy, poczucie wyobcowania, niedostosowania do społeczności, w której się żyje, problemy w rodzinie czy nieodwzajemniona miłość, a nawet brak akceptacji dla zmian zachodzących we własnym ciele – to tylko niektóre spośród wielu czynników, które mogą powodować u młodych ludzi złe samopoczucie, depresję, agresję, a także ucieczkę w uzależnienia. Kiedy zatem pojawia się takie ryzyko, warto udać się po pomoc do doświadczonego specjalisty.

Choć ludziom dojrzałym problemy nastolatków wydają się często wydumane i mają wrażenie, że młodzież zbyt poważnie do wszystkiego podchodzi, trzeba pamiętać, że takie jest prawo okresu dojrzewania. W tym czasie młody człowiek zaczyna konfrontować z problemami tego świata. Przestaje być beztroskim dzieckiem otoczonym nieustanną opieką rodziców. Teraz czas by zaczął radzić sobie sam a nie zawsze ma narzędzia i kompetencje, by sprostać stawianym zadaniom.

W tym newralgicznym okresie nastolatek reaguje bardzo emocjonalnie, czasem nieadekwatnie, nawet błahe problemy mogą urastać do rangi wyzwań nie do rozwiązania. Bardzo ważna jest tutaj rola rodziców, bo jeśli młody człowiek nie ma w nikim dorosłym oparcia, jego problemy pogłębiają się – uzależnienia są tu najczęstszym, choć pozornym rozwiązaniem. Niezależnie więc od tego, czy problemy nastolatka dopiero się rozpoczęły, czy też mają już konsekwencje, niezbędne jest odpowiednie działanie, może nawet rozpoczęcie terapii młodzieży.

Rola rodzica w trudnym okresie dorastania dziecka

Rodzice nie zawsze są w stanie właściwie pomóc swojemu dziecku, nawet jeśli bardzo chcą. Czasem nastolatek sam może nie wiedzieć, co się z nim dzieje, a co więcej nawet jak potrafi zdefiniować swój problem, to często nie uważa rodzica za odpowiedniego partnera do rozmowy na ten temat. I tu potrzebna jest fachowa wiedza, duża doza empatii, ale też zdrowy dystans, którego nieraz brakuje rodzicom zatroskanym o dobro swych podopiecznych. Nie należy też oczekiwać, że problemy same miną i bagatelizować ich, ponieważ doświadczenie pokazuje, że zwykle staje się zupełnie odwrotnie i zaniedbany błahy problem staje się z czasem prawdziwym dramatem, nie tylko dla młodego człowieka, ale całej jego rodziny, a nawet otoczenia.

Często wystarczy tylko odpowiednie podejście do nastolatka i szczera rozmowa co może otrzymać w trakcie terapii młodzieży, by pomóc mu przywrócić jego życie na właściwe ścieżki. Doświadczony terapeuta potrafi dotrzeć do młodego człowieka, pomóc mu odpowiedzieć na kluczowe egzystencjalne pytania, poszerzyć horyzont, zmienić perspektywę i uzbroić w narzędzia, które pomogą w przyszłości pokonywać przeszkody pojawiające się na drodze dorastającego człowieka.

Na spotkania zapraszamy również rodziców nastolatków, którzy potrzebują wsparcia w tym trudnym okresie, wskazówek wychowawczych, odpowiedzi na pytania dotyczące zachowania dziecka.

Każdy nastolatek, w toku prawidłowego rozwoju, zaczyna uniezależniać się od opiekunów, w celu budowania własnej tożsamości. Eksplorowanie niezależności to prawidłowy proces i rodzice nie powinni się tym martwić, pod warunkiem, że jest to proces kontrolowany.

W tym czasie młody człowiek zastanawia się kim jest, kim chce być. Jest to niejednokrotnie bolesne doświadczenie, ale jeśli jest zakończone powodzeniem, to pozwala na zwiększenie własnej świadomości, ustalenia tożsamości osobowej i poczucie kontroli.

Czy warto iść z nastolatkiem na terapię?

Okres dojrzewania, który jest konieczny z punktu widzenia prawidłowego rozwoju, niesie ze sobą również wiele niebezpieczeństw. Nastolatek jakby po raz pierwszy „buduje obraz siebie”, ustala pozycję w grupie, doświadcza pierwszych zawodów i tu ważna jest rola rodzica, który nie powinien hamować procesu wchodzenia w dorosłość, ale z drugiej strony winien dbać o bezpieczeństwo nastolatka przewidując możliwe skutki jego działań.

Trudna jest rola opiekuna, który często nie jest partnerem do rozmowy dla dojrzewającego dziecka, które w tym czasie może postrzegać rodziców jako wrogów lub “wapniaków”. Dlatego jeżeli Twoje dziecko ma problemy w szkole, wpadło w złe towarzystwo, nie dogaduje się z rówieśnikami, a także jeżeli przejawia zachowania opozycyjno-buntownicze, stany depresyjne, podejrzewasz uzależnienie, to jest to czas na spotkanie z terapeutą.

W przypadku nastolatków nie potrzebna jest psychoterapia sensu stricte. Bardziej jest to proces rozwojowy i porządkujący. Nastolatkowi łatwiej jest nawiązać relację z osobą bezstronną, niż rodzicem, który pomimo tego, że jest najukochańszą osobą na świecie, to jest też źródłem nakazów i zakazów, na które młody człowiek reaguje alergicznie.

Terapia nastolatków trwa w zależności od potrzeb od kilku do kilkunastu spotkań. Sesje prowadzone są z dzieckiem, choć akcesoryjnie uczestniczy w nich również i rodzic. ​​​